به گزارش قدس آنلانی، حجت الاسلام حسینی قمی در یکی از سخنرانی‌های خود چنین اشاره می‌کند: مرحوم شیخ صدوق ۳۴ روایت از هفت معصوم در مورد زیارت امام رضا (علیه‌السلام) نقل کرده که بسیار مفصل است. در تعبیری آمده است «کَانَ کَمَنْ زَارَ اللَّهَ فِی عَرْشِهِ» و در تعبیری دیگر است «کَمَن زَارَ رَسُولَ الله»؛ همچنین از خود امام رضا فراوان شنیدند که فرمودند: «أَتَیْتُهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فِی ثَلَاثِ مَوَاطِنَ حَتَّی أُخَلِّصَهُ مِنْ أَهْوَالِهَا إِذَا تَطَایَرَتِ الْکُتُبُ یَمِیناً وَ شِمَالًا وَ عِنْدَ الصِّرَاطِ وَ عِنْدَ الْمِیزَانِ؛ روز قیامت هنگام عبور از صراط، هنگامی که ترازوی اعمال می‌گذارند و هنگامی که نامه‌اعمال به دست افراد می‌دهند در این سه جا سراغ زائران می‌آیم». یک تعبیری که شاید از همه‌این‌ها بالاتر باشد از خود امام رضا (علیه‌السلام) است که نباید تعجب کرد، چون این‌ها خانواده کرم هستند.

مثل ما نیستند که محاسبه بکنیم چه به ما داده اند چه پس بدهیم. حدیثی از شیخ صدوق در عیون اخبار الرضا، شیخ طوسی در تذهیب و مصباح، کلینی در کافی و ابن قولویه در کامل الزیارات حدیث را از محمد بن سلیمان نقل کردند که می‌گوید به خدمت امام جواد (علیه‌السلام) آمدم و به ایشان گفتم اگر کسی حج واجبش را انجام داده زیارت پیغمبر هم رفته و مدینه مشرف شده و کربلا زیارت سیدالشهدا (علیه‌السلام) هم رفته، خراسان زیارت امام رضا (علیه‌السلام) هم مشرف شده و به شهرش برگشته، سال بعد وقت حج که می‌رسد کدام یکی از این‌ها را انتخاب کند؟ امام جواد(علیه‌السلام) فرمودند: «یَأْتِی‌خُرَاسَانَ فَیُسَلِّمُ عَلَی‌أَبِی‌الْحَسَنِ عَلَیْهِ السَّلَامُ أَفْضَلُ؛ اگر برود مشهد زیارت امام رضا (علیه‌السلام) افضل از همه است».

از این رو مرحوم حاج آقا مرتضی حائری، فرزند مؤسس حوزه‌علمیه‌ قم بسیار به مشهد مشرف می‌شدند. اگر حوزه سه روز تعطیل می‌شد ایشان مشهد مشرف می‌شدند حوزه پنجشنبه و جمعه تعطیل است اگر چهارشنبه یا شنبه‌ای هم تعطیل می‌شد ایشان به مشهد مشرف می‌شدند. در خاطراتشان نوشتند مثلاً این صدمین سفری است که من به مشهد مشرف شدم آن هم با هر وسیله‌ای. کمتر پیش می‌آمد که ایشان با هواپیما به مشهد بروند. سر جاده می‌ایستادند و هر وسیله‌ای که پیدا می‌کردند مشرف می‌شدند. به قدری به حضرت ارادت داشتند که بعضی از شاگردانشان می‌گفتند وقتی ایشان سلسله‌ سند حدیث را می‌خواندند تا می‌رسیدند به عن علی بن موسی الرضا (علیه‌السلام) بغض گلویشان را می‌گرفت و گریه می‌کردند و دیگر نمی‌توانستند ادامه بدهند. روزی به جمکران مشرف می‌شدند در ماشین فردی کنارشان نشسته بود. از او سؤال می‌کنند شما اهل کجا هستید؟ می‌گوید من مشهدی هستم. تا می‌گوید مشهدی هستم ایشان شروع می‌کند به گریه کردن. می‌گوید آقا مگر شما از مشهدی‌ها خاطره‌ای دارید که گریه می‌کنید؟ می‌گوید نه من دستم شکسته و مدتی نتوانستم به مشهد بروم وقتی شما از امام رضا (علیه‌السلام) نام بردید من از این کم سعادتی یادم آمد و گریستم.

یکی دیگر از دلدادگان راستین امام رضا (علیه‌السلام) مرحوم آیت‌الله شیخ حسنعلی نخودکی اصفهانی بود که متأسفانه جامعه‌ فقط ایشان را با چند کرامت می‌شناسد، در حالی که فقیه، مفسر، حکیم و عارف و چند کرامت هم که ایشان داشته برای رفع گرفتاری‌های مردم بوده و الا ایشان شخصیت ممتازی است.

مرحوم نخودکی که در نجف مشغول تحصیل بود برای زیارت به مشهد می‌آید، اما ماجرایی پیش می‌آید که دیگر به نجف برنمی‌گردد و ساکن مشهد می‌شود و آن ماجرا این است که فرمودند زمانی مشغول انجام یک سلسله اعمال و مراقباتی بودم که در آن مراقبه‌ها برای من مکاشفه‌ای شد. دیدم امام رضا (علیه‌السلام) از حرم نورانی خودشان بیرون آمدند و به خادمان دستور دادند که صحن را غرق و جایگاهی برای ایشان درست کنند که ایشان زائران را ببینند. پس در برابر حضرت حرم را خلوت کردند و جایگاهی برای حضرت درست کردند (دقیقاً همین جایی که قبر مرحوم نخودکی اصفهانی است و علت اینکه ایشان این نقطه را برای قبر انتخاب کردند همین مکاشفه بود)؛ بعد در را باز کردد و زائران از آن دری که طرف نقاره خانه است وارد می‌شدند و از در شرقی و از در غربی خارج می‌شدند. حضرت هم نشسته بودند و زائران دسته دسته از مقابل حضرت عبور می‌کردند و امام رضا (علیه‌السلام) دست نوازش بر سر زائران می‌کشیدند.

مرحوم آیت الله نخودکی می‌گوید من در آن مکاشفه متوجه شدم همه‌ این‌هایی که در صحن از مقابل حضرت می‌گذرند چهره‌ انسانی ندارند. بعضی‌ها باطنشان جلوه گر شده بود چون وقتی ما گرفتار یک سلسله صفات بد اخلاقی باشیم باطن ما چیز دیگری می‌شود؛ با آن باطن‌ها حرکت می‌کردند. من دقت کردم ببینم امام رضا (علیه‌السلام) با این‌ها چه می‌کند. نزدیک رفتم دیدم حضرت آن ها را جدا نمی‌کند و دست نوازش بر سر همه می‌کشند. آیت الله نخودکی وقتی این منظره را می‌بیند دیگر به نجف برنمی‌گردد و تا آخر عمر در مشهد می‌ماند و به حق است این شعر که:

دیدم همه جا بر در و دیوار حریمت

جایی ننوشته است گنهکار نیاید